Ne güzel, olduğun gibisin çocuk. Yorulmuşsun ve yorulduğunu gösteriyorsun, inkar etmiyorsun, başka şeylerle kapatmıyorsun. Ne daha fazlasın, ne daha az. İhtiyacın yok.
Ne güzel, susabiliyorsun çocuk. Sakince. Benim içim "dış"ta o kadar koşmaya ve anlatmaya alışmış ki, senin yanında kendime gelip dinleniyorum, bilmiyorsun.
Ne güzel, bakabiliyorsun çocuk. Öylece. Sadece. Neler görüyorsun bilmiyorum ama düşünüyorsun, ne gördüğünün farkındasın.
O kadar derine bakıyorsun ki, herkesten sakladıklarımı, kendimin dahi bilmediklerini senden saklayamama ihtimali korkutuyor, bilemezsin.
Bir şey olmaya çaban yok, belki mutlu olmaya bile. Ama bu halinle mutlusun, değiştirmeye gerek yok.
Mükemmel olmak değil hayalin, istediğin gibi kalabilmek senin mükemmelin.
Umudun var mı, bilmiyorum, bilmiyorsun. Bunu düşünmüyorsun da. Yaşıyorsun.
Anlatacak ne çok şeyin var aslında çocuk..
Sıra sıra dinleyeceğim.
Ve kimseye anlatmadıklarımı anlatacağım sana. Sıra sıra.
Acele etmeden.
En az senin kadar sakin ve kendim gibiyken.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder