Hayat bazen kolay akar. Üstelik dudakların hafiften gülümser gözlerin ise ışıltılı bakar, - ki o gülümseyen ışıltı hem sana hem onu gören kişiye ferahlık verir, daha güzel olur dünya - uçuvericek gibi hafif ve rahat hissedersin. ve bunun aslında ne kadar kolay oldugunu her farkettiğinde daha da ışıldar her şey.
Tek şartı vardır zannımca bunun; "içinde yük olmamalıdır". Bu kadar basittir. Bişey saklamaya, bişeyi yalanlamaya, oldugundan farklı göstermeye çalıştıgın hiç birşey olmamalıdır işte. "vicdan" rahat olmalıdır. Olay sadece bundan ibarettir.
İçinde seni rahatsız eden hiç bir sen yoktur o zaman. En güçlüsü en zayıfı, en güzeli en çirkini.. Hepsini ayrı ayrı tanıyıp hepsini ayrı ayrı kabullenip bir bir hepsini tanıştırabilirsin "dışarı"ya. En azından kaçmazsın.
Yüklerinden ne kadar arınırsan o kadar ışıldarsın. Bundandır ki nerde, kimle en "hafif" isen oraya uçuvermek istersin hemen, rüzgarlar oraya üfler seni, oraya konup dinlenirsin.
İnsan barışık olunca, hayat çok kolaydır. Geri kalan tüm dış etkenler teferruattır.
Heer bir şeyden çıkardığım ana fikir budur..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder