Yalnızlık isteğinde samimiyet degil, kaçış görüyorum sadece. Yalnızlık istiyorum diyen insanın, kendim dahil, bir tür kendini uyuşturup şartlara uyum saglamaya çabasını görüyorum, eldeki şartlarla nasıl daha iyi yaşanır'ı arayışını, eldeki şartların ise eskiden umdugu gibi asla o kadar da iyi olmayacağına inanışını.
İnancını yitirmenin acısını, "artık acımasın" isteğini. Yeniden umutlanmaktan, inanmaktan kaçısını. "Güçsüz kalmak" korkusunu. Zayıf hallerini hatırlamanın paniğini.
Anlaşılmamak, anlaşamamak, paylaşamamanın ertesinde kendini yalnız hissedişinin senin üzerine yapıştırdığı zırhın altındaki korumasız tenini görmek,hele ki göstermek seni o kadar ürkütüyor ki, tenine yapıştırmışın artık zırhını, unutmak isteye isteye unutmuşun artık onun sonradan eklediğin yapay bişey oldugunu, kendi parçan sanıyorsun onu.
Degil oysa ki.
Aylarca o zırh ile konusursun, sonra o kadar ay yıl sonrası bir gün hatırlarsın varlığını, hatırlatır kendini. Ufacık bir ses, sahne, koku ile, sesin titrer.
Yüzlerce kişi karşısında o zırh ile durursun, sonra biri gelir içini görür senin, aslında zırhının ne kadar agır geldiğini, sen bunu farkettiğinde çıplak hisseder o insandan da kaçarsın; pat, hatırlanmaması gereken yeni bişey.
O kadar da kaçmayacaksın yani sen, kaçmamalısın, kendinden. Zayıflıktan korkmamak lazım belki de en başında.
Hem kalabalıklar içinde olup kendi yalnızlığımızı unutmak istiyoruz, hem de kalıcı var olabilecek insanlardan kaçıp yalnızlığımızı korumak. Kimi kandırıyoruz allah aşkına?
Engin Geçtan'ın tümm neslim insanlarına söyledikleri aşağıda; haklı, çok haklı.
"Kendimizi pazarlamak için, birilerinin azıcık bizimle ilgilenmesi için gösterdiğimiz bunca çaba, oluşturduğumuz bunca internet sitesi, bloglar, facebooklar, twitterlar... Uyanır uyanmaz düğmesine bastığımız bilgisayarlar, oyun konsolları, kahve makineleri.. Bunlar yalnızlığımıza çare olabilir mi?
Yoksa dizlerimizi titreten asıl soruyu sormaktan mı çekiniyoruz; " Biz yalnız olmak istediğimiz konusunda samimi miyiz? "
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder