Yekta Kopan'ın bir kitabında diyor ki ; "Kaçmak isteyene sıgınacak liman çok. Ama sen açık denizde olmalısın devamlı.. "
Sığınacak "şey", bazen bir yer, bazen bir kişi, bazen bir düşünce.. Hakkaten bulmak istenince, çok. Herkesin tutunmaya,sıgınmaya ihtiyacı var bişeylere. Arada birden hepsi yok oluveriyor ama.
Tutununca , ne kadar yok yok bu sefer mesafemi koruyacam desen de, ipek böcegi misali inceden inceden örülüyor baglar, hissettirmeden.
Sonra ya sen o limandan kaçmak isteyeceğin bir zamana geliyorsun, ya o liman oradayken yok oluveriyor birden, pıırr diye.
Tek başına sürdüremezsin, gerçek.
Hep insanlarla da sürdüremezsin, gerçek.
Zaman gelir yalnız kalırsın, kalmadın mı hiç?
Zaman gelir yalnızlığı sen istersin hatta, istemedin mi kaç kez?
Senelerce en önemlim dediğin "şey"i yapmaktan vazgeçiverirsin bir gün; insan işte belli mi oluyor, olmuyor.
Limanların olacak yani, olsun, olmalı, hakkaten sağlamlaştırmak gerek hatta, yerlerini sabitlemek için ugrasmalısın da hatta, önemlerini küçümseme; amaa olur da anlık bir sarsıntılarda düşüverip bogulursam diye limana korkuyla yaklaşmamak için azcık açık denizde de hisset kendini arada, o da başka bir güç.
Bazen bir yerde(mekan, kişi, hobi, ne bileyim..) uzun süre aynı coşkuda kalabilmek için, o yerden arada kaçabilme özgürlüğüne sahip olman da gerekiyor çünkü.
Gel-gitler sonrası hala oradaysa o ve sen hala durup durup dönmek istiyorsan oraya, ne güzel. Varlıgını kayıtsız şartsız kabul etmekten daha da degerli artık o.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder